Onze titels

€ 20,50
Parkinson Hotel 2, Boodschappers van De Dood

Van de snaartheorie naar Gary Snyder, van harde seks naar filosofische verhandelingen. Dit om te begrijpen wat sterfelijkheid is, wat ziekte is, wat dit alles betekent in relatie tot ons besef van tijd en ruimte. En ook, wat het inhoudt voor de relatie met je partner en je eigen leven. Frank van Empel vervolgt de bijtende conversatie tussen Franky en Parkie uit Parkinson Hotel 1, dialoog van een man met zijn ongenode gast.Twee nieuwe boodschappers van De Dood, Prostata en De Oude Man, checken in bij Parkinson Hotel. Parkie is inmiddels volwassen. Hij wordt in bedwang gehouden met precisieaanvallen - diepe hersenstimulatie - maar ontsnapt regelmatig. Franky ontdekt zijn geheim. Man-eater Prostata houdt van alle mannen. Parkie is gek op haar, maar beseft hoe gevaarlijk zij is voor het voortbestaan van zijn hotel. Ook dienen Franky en Parkie af te rekenen met De Oude Man, die de tand des tijds als wapen hanteert.Franky en Parkie vechten om Hotel Parkinson te redden en sluiten daarom af en toe een pact. Maar de alliantie houdt geen stand. NRCRecensie door Jannetje KoelewijnFrank van Empel (64) schreef een nieuw boek over Parkie, de vijand van zijn lichaam. De verschijnselen van zijn parkinson worden onderdrukt door deep brain stimulation. "Mijn boek gaat over het bezweren van doodsangst. Maar voorlopig ben ik er nog." Jannetje Koelewijn 23 november 2018 om 15:24 Zijn gezicht is een masker, maar een vrolijk masker, met heldere ogen en een lachende mond. Hij lijkt normaler te lopen dan de laatste keer dat ik hem zag, in mei 2015. Minder voorovergebogen, minder sloffend. Het valt me op als ik van de voordeur van zijn huis in Vught achter hem aan loop naar de woonkamer. Als we zitten zie ik zijn nieuwe voortand, iets witter dan de andere. In zijn nieuwe boek, Parkinson Hotel 2, heb ik gelezen hoe hij eraan komt.
Op een ochtend werd hij wakker, moest naar de wc, nam geen tijd om rustig op te staan, denderde duizelig de trap af en klapte met zijn gezicht op de drempel van de badkamer. 'STOM, STOM, STOM.' Duizeligheid is een bijwerking van de medicijnen die hij slikt. De ene voortand stak haaks naar buiten, de andere was verdwenen in zijn bovenkaak. Frank van Empel (64), schrijver, oud-journalist, heeft parkinson. En hij heeft, zoals veel mannen met deze ziekte, en sowieso veel mannen op leeftijd, prostaatkanker. Dat hij die ochtend opeens zo nodig naar de wc moest kwam door de bestralingen die hij had ondergaan. De (nogal smerige) details van het effect daarvan op zijn ingewanden beschrijft hij in geuren en kleuren in zijn boek. Typisch Frank: graag in de overdrive. Mensen die hem kennen uit de tijd dat hij voor Haagse Post en Elsevier schreef, en later voor NRC, zeggen dat hij soms wel zeven stukken op een dag tikte. De parkinson - ongenode hotelgast Parkie in zijn boek - heeft hem nog grenzelozer gemaakt. Schaamtelozer ook. Dat is wat de ziekte met mensen doet: eigenschappen uitvergroten. Jaloerse wanen Het eerste interview met Frank van Empel was in april 2015, toen hij Parkinson Hotel 1 net af had. Hij praatte aan een stuk door, dwingend en monomaan, bijna onverstaanbaar door zijn eentonige en nasale stemgeluid. Langs zijn kin droop speeksel. Hij trilde en schudde over zijn hele lijf. Hij vertelde over de wanen waar hij aan leed, vooral jaloerse wanen waarin zijn vriendin Caro Sicking - ze zat met een niet al te opgewekt gezicht naast hem - seks met andere mannen had. Hij was woedend dat ze geen seks met hem wilde hebben. Maar Frank, hoteleigenaar Franky in zijn boek, wist tegelijkertijd heel goed dat hij voor haar niet meer te harden was. "Ik loop krom, ik stink naar pies, ik ben langzaam, ik voel anders aan. Ik werk verstikkend. Ik kleineer iedereen." Daarom had hij besloten te doen wat zijn neuroloog hem al jaren adviseerde: hij zou in het Sint-Lucas Ziekenhuis in Gent deep brain stimulation ondergaan. "We houden weer van elkaar. De zwarte wolk is uit het huis." 
Caro Sicking Ik was erbij toen de neurochirurgen een paar weken later gaten in zijn schedel boorden, waarna ze met de neuroloog, Chris van der Linden, twee elektroden in de nucleus subthalamicus plaatsten, een hersenkern van zeven bij vier millimeter boven de hersenstam die de bewegingen soepel laat verlopen. Daarna werd de stroom erop gezet en ter plekke ontspanden Franks handen zich. Het trillen en beven stopte. De elektrische signalen onderdrukken de symptomen van de ziekte, dat is het idee erachter. Bij parkinson sterven de dopamineproducerende zenuwcellen in de hersenen af, en zonder dopamine ga je trillen en beven en raar lopen. "Psychisch verander je ook", zei Van der Linden, "want de zenuwcellen in de frontale kwabben, waar je persoonlijkheid zit, krijgen niet meer de input die ze gewend waren." Die zenuwcellen kunnen spontaan ontladen en dan kun je waanideeën krijgen. Je kunt door het gebrek aan dopamine neerslachtig en initiatiefloos worden. In mei 2015 kwam Frank het ziekenhuis uit met onder zijn rechtersleutelbeen een stimulator waarmee hij zelf per afstandsbediening de spanning op de elektroden kon regelen. "Fysiek vind ik hem beter", zei Caro een paar dagen later. "Maar psychisch?" Dat wist ze nog niet zo zeker. Wandelvoetbal In Parkinson Hotel 2 heeft Franky er twee ongenode gasten bij gekregen, twee nieuwe Boodschappers van de Dood: de Oude Man en man-eater Prostata. Parkie is dol op haar, maar snapt hoe gevaarlijk ze is voor het voortbestaan van het hotel. Als zij Franky velt, is Parkie zijn onderkomen kwijt. En Parkie houdt er juist zo van om met de hoteleigenaar te filosoferen over de Grote Thema's als Tijd en Ruimte en Oneindigheid. Dus vindt hij het schitterend dat Prostata met vijfendertig röntgensessies voorlopig kapot wordt gemaakt. Hoe gaat het ondertussen met Franky, alias Frank? "Goed", zegt hij. "Ik doe aan wandelvoetbal. Ik ren iedere dag in het bos." "En je danst", zegt Caro Sicking, die er weer bij is, heel wat vrolijker dan de vorige keer. "Je maakt muziek." "Mijn boek gaat over het bezweren van doodsangst", zegt hij. "Maar voorlopig ben ik er nog." Hij praat niet meer aan een stuk door en is beter te verstaan. Hij luistert als Caro wat zegt en zijn kin is droog. Hij schudt en beeft wel, vooral als het onderwerp op seks komt. Dan bonken zijn handen op het tafelblad. "Emotie", zegt hij, waarna hij over de kleinkinderen begint, over de oudste van bijna een. "Ze is altijd bang als ze me ziet." "Niet altijd", zegt Caro. "En het trekt bij." "Gisteren vroegen twee mensen in een auto me de weg naar Maurick en terwijl ik nog sta te denken of ze Maurick Kasteel bedoelen of Maurick College of het plein, slaan zij de deur dicht en rijden door. Ik zag ze denken: die is niet goed bij zijn hoofd." "Nou en?", zegt Caro. "Mijn zel$eeld is beschadigd", zegt Frank. "Dat bedoel ik. Dus seks " - bonk, bonk, bonk - "is een gevoelig punt. Ik kan het ook eigenlijk niet meer en dat is de schuld van Prostata. Maar ik mis het niet. Of ik mis het wel, maar we hebben er een modus in gevonden." En de jaloerse wanen? "Helemaal weg." Stuk eenvoudiger leven "Helemaal weg", zegt Caro. "Voor mij is het leven een stuk eenvoudiger sinds de deep brain stimulation." Dus psychisch? "Is hij veel beter. Er zit hier een heel andere man dan drieënhalf jaar geleden. Die keer" - ze kijkt naar Frank - "dat ik met een vriendin naar Vlissingen was, voor de operatie nog, en dat jij me de hele tijd belde om te vragen of ik al met een of andere jonge god in bed lag. Dat was echt het dieptepunt. Toen dacht ik: ik moet weg bij die man." "Vorige week was je in Athene", zegt Frank. "Ik heb je niet één keer gebeld." "We houden weer van elkaar", zegt Caro. "De zwarte wolk is uit het huis." "Weet je nog" - Frank kijkt naar Caro - "die vrouw die we tegenkwamen toen we met mijn boek op tournee waren? Haar man was door de parkinson seksverslaafd, gokverslaafd en koopverslaafd." Caro: "O ja, dat was echt heel droevig." Met Franks toestemming bel ik Chris van der Linden, de neuroloog uit het Sint-Lucas, en vraag hoe hij vindt dat het met Frank gaat. In mei 2015 vertelde hij hoe precies het erop aankwam waar de elektroden geplaatst werden. Een millimeter te veel naar het midden van de nucleus subthalamicus en hij zou te dicht op de emotionele zenuwbanen zitten, in plaats van op de motorische zenuwbanen. Hij had in het verleden meegemaakt dat patiënten na de operatie volkomen ontremd waren geraakt. Er waren er die zelfmoord pleegden. "Mijn persoonlijkheid, mijn identiteit, alles verdwijnt." Frank van Empel Nu zegt hij: "Wat de psychische verbetering betreft moet ik afgaan op wat Caro zegt, want om het goed te kunnen beoordelen zou ik Frank langer moeten meemaken." Wat ziet hij wel? "Verbetering van de spraak. En hij loopt normaler. Hij lijkt minder snel achteruit te gaan en dat zou in overeenstemming zijn met wat nu uit studies begint te blijken: de continue stimulatie van de nucleus subthalamicus remt de ziekte een beetje af en het heeft effect op het hele brein." Het vermoeden bestaat ook, zegt hij, dat de zenuwbanen rond de nucleus subthalamicus door de stimulatie een dichtere structuur krijgen. "Dat zou dan komen doordat er weer meer verbindingen ontstaan." Hij gaat daar nu met andere neurologen een studie naar doen. En dat schudden en beven zodra het over iets spannends gaat? "Bij emotie komt de tremor altijd terug, hoe goed je ook stimuleert. Ik zeg wel tegen patiënten: verboden emoties te hebben. Geen stress, want dan begint het weer." Bedorven melk Frank laat op zijn telefoon de rap horen die hij bij zijn nieuwste boek heeft gemaakt. Die rap is opgenomen met leden van de Nederlands-Marokkaanse band Kasba. Vanuit de diepte van mijn brein / krijgt mijn lichaam een sein / je bent er helemaal geweest / ik beheers jouw lichaam... Franks mondhoeken gaan naar beneden. Parkie is mijn naam / ik ben monomaan / een alter ego van jou / ik maak jou knettergek... Waarom moet hij nu bijna huilen? Frank: "Mijn persoonlijkheid, mijn identiteit, alles verdwijnt." Zijn handen bonken op de tafel. "Ik ben bedorven melk, ik ben..." "Nee", zegt Caro. "Dat ben je niet." "Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik Parkie de baas ben, maar Parkie heeft de macht en hij wil" - bonk, bonk, bonk - "dat ik afga." Afga? "Ten opzichte van jou. Ik kom beroerd over. Dat weet ik heus wel." "Je boek, je lied, je bent in de rouw", zegt Caro. "Je bent continu afscheid aan het nemen van wie je was." "Continu, ja." "Dat moeten we allemaal. Alleen" - zij
probeert te lachen - "gaat het bij jou wat sneller."

€ 7,99
Parkinson Hotel 2 - E-book

Van de snaartheorie naar Gary Snyder, van harde seks naar filosofische verhandelingen. Dit om te begrijpen wat sterfelijkheid is, wat ziekte is, wat dit alles betekent in relatie tot ons besef van tijd en ruimte. En ook, wat het inhoudt voor de relatie met je partner en je eigen leven. Frank van Empel vervolgt de bijtende conversatie tussen Franky en Parkie uit Parkinson Hotel 1, dialoog van een man met zijn ongenode gast. Twee nieuwe boodschappers van De Dood, Prostata en De Oude Man, checken in bij Parkinson Hotel. Franky en Parkie vechten om het hotel te redden en sluiten daartoe een pact. Maar de alliantie houdt geen stand.

€ 23,50
Asfour

Asfour, vogel, speelt zich af tegen het decor van de Jasmijn Revolutie. Journalist Simone Onslagt wordt door haar krant naar Tunesië gestuurd om verslag te doen van de ophanden zijnde eerste vrije verkiezingen. Ze is pas gescheiden vanwege een korte affaire met de Belg Gilles Delourdes. Ze heeft niets met de Maghreb. Een miskende fotograaf, een kleine taxichauffeur die naar Europa wil en een Facebookactiviste trekken met Simone langs campagnevoerende politici. Ze laten haar het 'echte' Tunesië zien. Vriendschap en verraad in een land in transitie. In Antwerpen raakt Gilles Delourdes bezeten en zet een wraakactie op touw. Ook hij is verraden. In hoeverre beschikt een individu over het eigen lot te midden van krachten waar hij of zij geen invloed op heeft? Krachten die voor het merendeel onzichtbaar en ongekend zijn.Brabants DagbladRecensie door Gerrit van den HovenCaro Sicking uit Vught schreef een roman met de Jasmijnrevolutie als decor. 'Ik wil een ander geluid laten horen' Door: Gerrit van den Hoven Vughtse schrijft roman met de Jasmijnrevolutie Tunesië als decor Het onderwerp is actueel. Caro Sicking (52) uit Vught schreef met 'Asfour' een roman over liefde en verraad tegen de achtergrond van de Jasmijnrevolutie. Die begon ruim vijf jaar geleden in Tunesië met de tragische zelfverbranding van de fruitkoopman Mohammed Bouazizi. Dat was ook het begin van de Arabische lente, een reeks van vurige opstanden en protesten in de Arabische wereld. Machthebbers werden verjaagd maar zomer is het nog niet geworden. Ook niet in Tunesië, waar de laatste dagen opnieuw protesten oplaaien tegen het regeringsbeleid. Sicking, lang zwart haar, bruine ogen, zit aan de lange houten tafel in haar sfeervolle woning in het centrum van Vught. Aan de muren hangen grote schilderijen van heel verschillende kunstenaars. Ook Frank van Empel, journalist en Sickings partner, schuift aan. Af en toe mengt hij zich in het gesprek. Na 'Nin' en 'Wat de hel!' is 'Asfour' de derde roman van de Vughtse. In 'Asfour' reist een Nederlandse journaliste door Tunesië om verslag te doen van de revolutie. Sicking wisselt haar verhaal af met wat officiële documenten lijken over de actuele, explosieve situatie in het land. Ze zegt dat ze met haar roman een tegengeluid wil laten horen in het bos vol luidruchtige houthakkers. "Iedereen roept nu van alles over vluchtelingen, over Noord-Afrikanen. We hebben veel vrienden van diverse komaf, ook Marokkanen die geen baan kunnen vinden omdat ze gediscrimineerd worden. De nuance gaat verloren. Veel mensen weten niet waar ze het over hebben. Dat zit me enorm dwars." Ze deed in haar leven uiteenlopende dingen. Ze studeerde Nederlandse taal en letterkunde, schreef over beeldende kunst, werkte bij galerie Hüsstege in Den Bosch en begeleidde vrouwen die waren uitgeprocedeerd. Nu schrijft ze boeken. Wat is de rode draad in die activiteiten? "Schrijven. En mensen. Schrijven over beeldende kunst gaat ook over mensen. Je moet achter de beweegredenen van de makers zien te komen." In Asfour wissel je voortdurend van perspectief en van vertelstandpunt. "Ja. En van tijd. Ik wilde vertragen en weer versnellen. Er moest een bepaald ritme in komen. Met de vorm heb ik lang geworsteld. Ik vraag wel iets van de lezers, ja. Als je schrijft, gebeuren soms dingen die je niet hebt voorzien. Zo wilde ik van Gilles, de vrouwenhandelaar in Asfour echt een onsympathieke man maken. Ik heb een bloedhekel aan die mensen. Maar dat is helemaal niet gelukt. Hij krijgt toch menselijke trekjes." Je verliet de kunstwereld om met uitgeprocedeerde vrouwen te gaan werken. Hoe kwam je daarbij? "Halverwege de jaren negentig las ik een berichtje over vluchtelingen die letterlijk op straat werden gezet. Dat bericht trof me. Hoe dat kon, in Nederland. Dat ging me bezig houden. Ik ben toen bij Gaby Wieringa en de stichting VAST terecht gekomen. Die werkten met vrouwen die gevlucht waren. Dat heb ik een aantal jaar gedaan. Dat was een heftige periode. Ik deed de voorbereidingen van de dossiers en sprak met de vrouwen. Ze hadden verschrikkelijke verhalen die ze niet tegen de mensen van de IND, de Immigratie en Naturalisatiedienst wilden of konden vertellen. Tegen ons wilden ze wel praten. Ik heb daar heel veel verhalen aan overgehouden. Ik heb dat een jaar of vijf gedaan. In 2003 besloot ik te gaan schrijven. Dat vond ik heerlijk. Ik hoefde alleen nog maar te schrijven en geen problemen meer op te lossen." Je hebt een eigen uitgeverij, Studio nonfiXe. "Dat geeft me de mogelijkheid te schrijven wat ik wil. Als je naar een uitgeverij gaat zeggen ze dat zaken moeten veranderen om een groot publiek aan te spreken. Maar ik wil geen concessies doen. Mijn eerste boek was een novelle. Een klein boekje, snel met korte zinnetjes. Zoals jongeren zappen. Daarna kwam Wat de hel over een 84-jarige demente Nederlandse vrouw en een Nigeriaanse vrouw, slachtoffer van vrouwenhandel. Het speelt in de nabije toekomst." Je geeft samen met Frank ook non-fictie uit. Boeken over hoe het beter kan zoals JES, Towards a Joint Effort Society. Frank van Empel "Samenwerking is beter dan competitie. Het engagement druipt er vanaf." Sicking: "We hebben er in Nederland nul van verkocht. In de Verenigde Staten doet dat boek het veel beter. Hoe het beter kan in onze samenleving, dat houdt ons wel bezig. Ik vond laatst spullen van mijn vader Joost. Hij was in Tilburg kunstenaar en overleed in 1986. Bleek dat hij in 1955 een verkooptentoonstelling had van zijn werk. De opbrengst was voor vluchtelingenkinderen in Algerije." Ze lacht even: "Ik heb het van geen vreemde." Asfour van Caro Sicking is verschenen bij Studio nonfiXe. Op 28-2 presenteert ze haar roman bij Gianotten in Tilburg.

€ 6,99
Asfour - E-book

‘Tunesië is onbesloten over wie ze is, wat ze wordt. Net als ik, denkt Simone starend in de donkere armoede.’ In hoeverre beschikt een individu over het eigen lot te midden van krachten waar hij of zij geen invloed op heeft? Krachten die voor het merendeel onzichtbaar en ongekend zijn. Asfour, vogel, speelt zich af tegen het decor van de Jasmijn Revolutie. Journalist Simone Onslagt wordt door haar krant naar Tunesië gestuurd om verslag te doen van de ophanden zijnde eerste vrije verkiezingen. Ze is pas gescheiden vanwege een korte affaire met de Belg Gilles Delourdes. Ze heeft niets met de Maghreb. Een miskende fotograaf, een kleine taxichauffeur die naar Europa wil en een Facebookactiviste trekken met Simone langs campagnevoerende politici. Ze laten haar het ‘echte’ Tunesië zien. Vriendschap en verraad in een land in transitie. In Antwerpen raakt Gilles Delourdes bezeten en zet een wraakactie op touw. Ook hij is verraden. Historische roman die zich ontrolt als een thriller. Vriendschap en verraad tegen de achtergrond van de Jasmijn Revolutie.

€ 15,45
Gewoon doen

In 2012 richtten schoonmakers de eerste Schoongewoon werknemerscoöperatie op. Het was een succes. Andere coöperaties volgden. Daarna ontstond Hélpgewoon, samenwerkingsverband van zorgverleners. Allen verenigden zich onder de naam Gewoondoen, waar gezamenlijke belangen behartigd worden. Hoe richt je een coöperatie op? Hoe ga je met elkaar om? Welke waarden streef je na? Geestelijk vader van de Gewoondoen coöperaties Remmelt Schuuring schreef samen met Caro Sicking over het gedachtegoed. De uitgave bestaat uit twee delen. Deel I is het verhaal van Door, een Assepoester. Door komt zichzelf tegen, verandert van arrangement en krijgt weer plezier in haar leven en werk. Door wordt eigen baas en haar zelfvertrouwen groeit. Deel II bevat in heldere bewoordingen hoe de leden van Gewoondoen met elkaar omgaan, wanneer het genoeg is en wat je nodig hebt om een werknemerscoöperatie op te richten. De illustraties zijn van Marcel Koopman

€ 11,00
Parkinson hotel

Dialoog van een man met zijn ongenode gastDe ziekte van Parkinson is een oorlog. Overal strijden mensen met deze kwaal voor het behoud van hun identiteit. Door naar jezelf te luisteren en te experimenteren met oplossingen, kun je zicht krijgen op de krachten die je gestel ondermijnen. Om Parkinson Hotel te verlossen van de destructieve gast moeten we negatieve krachten neutraliseren, anders richten en ombuigen, redeneert Frank van Empel. Hij voert hiertoe een felle dialoog met zijn ongenode gast: Parkie.Zet de hoteleigenaar de gast buiten, of steekt de gast het hotel in brand? Brabants DagbladRecensie door Tom TackenDe pijn van een straaljager die door zijn hoofd trok is Parkison-patiënt Frank van Empel uit Vught alweer vergeten. VUGHT Na jaren van trillen dansen de vingers van Frank van Empel weer over het toetsenbord. Met twee gaatjes in zijn hoofd, maar de rust terug in zijn lijf kan de 60-jarige Vughtenaar zijn creativiteit als schrijver en journalist weer aan gaan boren. Parkinson plaagt Van Empel al twintig jaar, maar sinds vorige week vrijdag is de ziekte in het defensief gedrongen. Van Empel is in Gent door een neurochirurgisch team succesvol onderworpen aan 'deep brain stimulation. Hij draagt voortaan een kastje in zijn lijf, dat via een draadje langs zijn oor verbonden is aan elektroden in zijn hersenen. Die kunnen de tremor van Parkinson aan banden leggen. Hij maakte de acht uur durende operatie bij volle bewustzijn mee. Ze willen je spraak kunnen controleren. Zo af en toe moest ik van tien tot nul tellen. Bij het boren in mijn schedel voelde het alsof een straaljager door mijn hoofd trok. Het deed ook flink pijn, maar dat ben je zo vergeten. Het effect is echt geweldig. Ik praat ook weer veel sneller. Enige nadeel is dat ik met dat kastje in mijn lijf niet meer kan keepen. Je kunt de tegenstander moeilijk verbieden op doel te schieten. Misschien is yoga iets voor me. Van Empel, die voor de operatie zijn verhaal deed in het Brabants Dagblad, heeft spijt dat hij de operatie niet eerder uit liet voeren. Ik had vijf jaar langer kunnen schitteren. Ach, dat doet aan mijn vreugde nu niets af. Zoals hij het op zijn blog schrijft: Ik mag mijn naam veranderen in Frank Geluk. onderschrift foto: Vlak voor zijn operatie publiceerde Frank van Empel een boek over zijn ziekte: Parkinson Hotel. Door Deep brain stimulation heeft hij Parkie in het defensief weten te dringen. Fotograaf: Marc BolsiusTelegraafRecensie door redactieIn het boek Parkinson Hotel (€ 7,95) beschrijft journalist Frank van Empel (60) een hotel met slechts één gast: een geniepige parasiet die voortdurend probeert om eigenaar Franky uit zijn evenwicht te duwen. Zijn naam is Parkie, zijn identiteit is de ziekte van Parkinson. Van Empel geeft de strijd tegen de ongrijpbare schaduw weer. Zo min mogelijk met medicijnen, maar juist door zijn hersenen te blijven gebruiken.NRC HandelsbladRecensie door Jannetje KoelewijnJournalist Frank van Empel liet met behulp van 'deep brain stimulation', elektrodes in de hersenen, de verschijnselen van Parkinson onderdrukken. Twee weken later tafeltennist hij weer. Frank van Empel (61) dacht dat hij een schrijversarm had, door het vele typen. Trillen, trillen, trillen. Hij is schrijver en journalist. In zijn beste dagen, lang geleden, haalde hij wel 155 aanslagen per minuut, op een kofferschrijfmachine. Soms tikte hij zeven stukken op een dag, over politiek en economie, voor Haagse Post en Elsevier, later voor NRC Handelsblad. Zit hij in een skilift in de Franse Alpen, winter 2004, zegt de man tegenover hem: "Niet om het een of ander, maar weet je dat je parkinson hebt?" Huh? "Loop maar even naar die vlaggenmast daar" - ze zijn inmiddels uitgestapt - "en kom maar terug. Ik zie het al, je arm beweegt niet mee, en dat ritmische bewegen van je hand, onmiskenbaar een tremor." Die man is neuroloog, Chris van der Linden. Een Nederlander, maar hij werkt in Gent, in het Sint-Lucas. Opgeleid in de Verenigde Staten en gespecialiseerd in neurologische ziekten die tot abnormale bewegingen leiden. Beven, trillen, schokken, stijfheid, traagheid. Van Empel wordt zijn patiënt. Nou ja, patiënt, patiënt. Geen hoedanigheid waar Van Empel zich gemakkelijk aan overgeeft. Hij blijft voetballen en gitaar spelen. Hij begint aan een proefschrift, regionale ontwikkeling en duurzaamheid. In 2012 promoveert hij aan de Erasmus Universiteit tot doctor in de sociale wetenschappen. Maar hoe hard hij zich ook verzet, de dopamine-producerende zenuwcellen in zijn hersenen blijven afsterven - de essentie van parkinson. En zonder voldoende dopamine gaan je ledematen dus trillen en beven. Je gaat raar lopen, sloffend en voorovergebogen, als een junk. Je gezicht wordt een masker. Je voelen en denken raken aangetast. Je wordt apathisch en depressief en achterdochtig. Je kunt er medicijnen tegen slikken, dopaminevervangers. Maar die verliezen na een jaar of tien hun kracht. Lezen we nu een stukje uit het verhaal (35 bladzijden) dat Frank van Empel over zijn ziekte schreef, Parkinson Hotel. Ongenode gast Parkie loopt de godganse dag eigenaar Franky te sarren, en dat wordt zo vervelend dat Franky's MGL - 'Mijn Grote Liefde' - op een dag met een vriendin naar Vlissingen afreist om even van ze verlost te zijn. Ze is nog niet weg of Parkie pakt de telefoon. Hij wil weten of ze al met een mooie jonge god in bed ligt. MGL neemt niet op, en Parkie blijft het proberen, op het laatst elke vijf minuten. Dan belt hij de vriendin van MGL. Die neemt wel op. "Oh, ze is hier. (...) Nee, wij alleen. Hoezo? Doe niet zo mal. (...) Wacht, ik geef je haar even." MGL: "Waarom bel je? (...) Vind je zelf niet dat je overdreven reageert?" Dan: "Sinds die dag in mei hebben we niet meer gevreeën. Af en toe kan er nog een droog kusje af, maar dat is alles." Franky verwijt Parkie dat die al zijn vrienden wegpest en nu ook zijn vrouw. Boos: "Het is allang niet meer zo dat MGL afhaakt op JOU alleen, ze heeft inmiddels ook de schurft aan MIJ gekregen. (...) Ik loop krom, ik stink naar pies, ik ben langzaam, ik voel anders aan. Ik werk verstikkend. Ik kleineer iedereen. En ik voel me alleen, vooral 's nachts, als JIJ eindelijk eens je mond houdt en zij zachtjes op haar buik ligt te snurken." Parkie giert van het lachen. Dead end street, daar houdt hij van! Wist Franky trouwens al dat Prosta binnenkort bij hen komt inwonen? Prosta? Prostaatkanker. Krijgen bijna alle mannen met parkinson. Het verhaal eindigt ermee dat Franky besluit te doen wat de neuroloog hem al jaren adviseert. Hij maakt een afspraak in Gent om deep brain stimulation te ondergaan. Twee elektroden zullen, terwijl hij bij kennis is, diep in zijn hersenen worden geplaatst. De elektrische signalen moeten daarna de symptomen van zijn ziekte onderdrukken. Luisteren ho maar Eind april, anderhalve week voor de operatie. Van Empel heeft zich naar het terras in zijn achtertuin gesleept, en daar zit hij nu, trillend en bevend. Langs zijn mond en kin loopt wat speeksel. Komt ook door de parkinson. Zijn Grote Liefde - Caro Sicking, schrijfster - zit bij hem. Nee, ze is niet bij hem weggegaan. Sinds Chris van der Linden heeft haar uitgelegd waar die wanen van Frank vandaan komen, kan ze er min of meer mee leven. Frank praat intussen aan een stuk door, nasaal en monotoon, van de hak op de tak. Luisteren ho maar, hij is uitsluitend met zichzelf bezig. Hij weet het, maar hij kan er niets aan doen. Het is de parkinson. Mensen die hem van vroeger kennen, zeggen dat hij altijd al wat hyper was, nu is hij hyper in het kwadraat. Die operatie! Dat wordt één groot feest! Halverwege zal hij zijn gitaar pakken, en nog óp de operatietafel zal hij laten zien dat hij zijn handen weer onder controle heeft. Alleen die gaten die ze in zijn schedel gaan boren, wieieieieie, wieieieieie, daar ziet hij wel een beetje tegenop. Hij legt zijn handen op zijn hoofd, bevend, vertwijfeld. De zaterdag daarvoor zou hij zich laten kaalscheren, op het podium, bij de presentatie van Parkinson Hotel. Half aan parkinson lijdend Nederland was erop afgekomen, na een aankondiging op Facebook. Wie er ook bij was: Chris van der Linden, de neuroloog. Die gaf daar zijn versie van hun ontmoeting in de skilift. "... het zou kunnen..." - handpalmen omhoog - "... dat je misschien..." "De presentatie was een geweldig feest", zegt Frank van Empel. "Ik kreeg er zoveel dopamine van dat ik niet eens meer trilde." "Je liep de hele middag rechtop", zegt Caro Sicking. "De kinderen zagen het ook." Van dat kaalscheren was het niet gekomen, want ja, welke man heeft op zijn leeftijd nog zulke mooie krullen, en misschien was het niet eens nodig. Wel had hij gitaar gespeeld en gezongen. De middag voor de operatie gaat zijn haar er alsnog af. Van Empel is al in het ziekenhuis en om een uur of drie komt een leerlingverpleegkundige zijn kamer binnen met een schaar en een tondeuse. Hoed af, handdoek om, en daar gaat-ie, bzzzz, bzzzz, bzzzz. "Zo naar dat ik u dit moet aandoen", zegt de leerlingverpleegkundige. "Ik heb dit nog nooit gedaan." Het bed ligt vol met grijze plukken. "Staat je goed", zegt Caro Sicking blijmoedig. In haar handen heeft ze de oranje bandana die ze hem zo zal opzetten. "Intelligent." "Vind ik ook", zegt Van Empel als hij in de spiegel kijkt. Maar hij kan niet helemaal verhullen dat het hem tegenvalt. Alsof hij niet alleen parkinson heeft, maar ook kanker. Van der Linden komt binnen en stelt vast dat Van Empel, nu hij een paar dagen zonder medicijnen is, zo erg beeft dat hij nauwelijks nog een hap eten naar zijn mond kan brengen. "Hoe gaat het met je?", vraagt hij. "Geweldig." "Het wordt morgen een mooie dag. Het doet geen pijn en je gaat opknappen." "En dat gaten boren?" "Voel je niks van." De volgende ochtend even na tienen gaat Van der Lindens telefoon: de patiënt ligt klaar op de operatietafel. De neurochirurgen, vader en zoon, hebben rechts op de schedel een gat gemaakt en staan klaar om de eerste elektrode in te brengen. Van Empels hoofd zit klem in een stalen frame en de computer heeft berekend waar de punt van de elektrode terecht moet komen, links in de nucleus subthalamus, een hersenkern van het centrale zenuwstelsel, vier bij zeven millimeter, vlak boven de hersenstam. "Alsof er een staaljager door mijn hoofd vloog", zegt Van Empel. "Huh?" zegt Van der Linden. "Dat boren." "O ja", zegt Van der Linden, half luisterend. Hij staat op de halve vierkante meter tussen de CT-scanner en Van Empel en pakt diens linkerhand. "Doe eens open en dicht." Het kost Van Empel de grootste moeite. "Welk cijfer geef je?" "Een vijf." Aan zijn poging om zijn wijsvinger naar zijn duim te brengen geeft hij een twee. Van der Linden knikt. Hier valt winst te behalen. Millimeter voor millimeter wordt de elektrode naar binnen geduwd en als die ongeveer op de goede plek zit, gaat de stroom erop. Beetje dieper, nog een beetje dieper, hand open en dicht, duim en wijsvinger op elkaar, welk cijfer geeft Frank nu? En nu? En nu? Een zeven. Een acht. Een negen. En het is te zien. De hand wordt rustig, de beweging soepeler. "Nu gaan we nog wat dieper", zegt Van der Linden. "Misschien ga je raar praten, Frank, of krijg je tintelingen. Zeg het als je wat voelt." Van Empel: "Mijn voorhoofd... ik voel druk op mijn voorhoofd... ik ga langzamer praten... mijn linkerarm... zo gek..." Van der Linden: "Tintelingen?" Van Empel: "Nee, ik moet plassen. Kan het dat ik de spieren van mijn blaas niet onder controle kan houden, Chris?" Van der Linden: "Dat kan. Het kan ook de prostaat zijn." De neurochirurgen gaan het volgende gat boren, links nu, en Van der Linden rent op zijn rode sportschoenen naar de lunchroom om een broodje te halen. Zijn telefoon gaat elke paar minuten, patiënten met vragen, en ondertussen vertelt hij hoe precies het erop aan komt waar de elektrode geplaatst wordt. Een millimeter meer naar het midden van de kern? Dan komt die in de buurt van de emotionele zenuwbanen en daar kun je rare dingen van krijgen. Zelfmoorden bijvoorbeeld, dat is vroeger wel eens gebeurd. "Mensen raken ontremd." Hij legt uit dat de motorische en emotionele zenuwbanen vlak bij elkaar lopen, ze raken beide aangetast door het tekort aan dopamine. Vandaar de psychische veranderingen bij mensen met parkinson. "De zenuwcellen in de frontale kwabben, waar je persoonlijkheid zit, krijgen niet meer de input krijgen die ze gewend waren en gaan ongezond reageren. Soms ontladen ze spontaan, daar komen die waanideeën vandaan. Je wordt chaotischer, je kunt niet goed meer structureren en daardoor word je vergeetachtig. Dan wordt er gezegd: dementie. Nee, gebrek aan concentratie." En depressie? "We voelen ons goed door dopamine, dus met minder dopamine word je sowieso neerslachtig en initiatiefloos en apathisch." Dat vindt hij zo bijzonder aan Van Empel: dat die dwars door de parkinson heen zo'n enorme drive heeft gehouden. KnappenBrabants DagbladRecensie door redactieVUGHT - De 'diepe breinstimulatie' heeft bij Parkinson-patiënt Frank van Empel (60) een 'geweldig effect' teweeggebracht. Na jaren van trillen dansen de vingers van de Vughtse journalist weer over het toetsenbord. Vlak voor de ingrijpende operatie, uitgevoerd door een neurochirurgisch team in Gent, deed Van Empel zijn verhaal in het Brabants Dagblad. Aanleiding was het boekje dat hij over zijn ziekte had geschreven: Parkinson Hotel (zie pdf). Op zijn blog doet Van Empel verslag van de operatie en de heilzame effecten ervan. Over het boren van twee gaatjes in zijn schedelpan zegt hij in het Brabants Dagblad van zaterdag: "Het was alsof een straaljager door mijn hoofd trok."Brabants DagbladRecensie door Joop van der Poldoor Joop van der pol Hij kwijlt. Zijn handen trillen. Hij praat binnensmonds. Zestig is hij pas, en toch loopt hij als een oude man. Zijn blik kun je nauwelijks vangen - de ogen gaan schuil achter veel te lange haren. Een junk? Iemand met een gaatje in zijn hoofd soms? Niet bepaald. Frank van Empel is afgestudeerd in de economie. Hij heeft als journalist een mooie staat van dienst. Hij was politiek en economisch redacteur voor De Haagse Post, Elsevier en NRC. Later schreef hij als zelfstandige voor de Provincie Noord-Brabant, bouwbedrijf Heijmans, Essent, PriceWaterhouseCoopers. Nog maar drie jaar geleden promoveerde hij op een proefschrift over ecolutie, de duurzame regionale ontwikkeling van economie Alleen: dr. F.W.A.M. van Empel heeft inwoning. Natuurlijk van Caro, zijn levensgezellin. Maar ook onder zijn wilde haren huist een gast. Een ongenode gast. Parkie noemt Frank hem. Het is de niet eens liefkozend bedoelde benaming voor Parkinson, de kwaal waarmee hij al tien, twintig jaar in oorlog is. Hij heeft zopas aan die innerlijke tweestrijd een boekje gewijd, Parkinson Hotel. De inzet: weet Frank de ongewenste gast buiten te kieperen voordat die het hotel in de brand steekt? Ooit typte hij sneller dan God kan lezen, beweerde een collega, maar door zijn trillende handen gaat dat niet meer. Voor het schrijven gebruikte hij nu een spraakcomputer, al moet hij die wel voortdurend trainen. ,,Schrappen. Schráppen!! Ik zeg: schráppen, lul!", demonstreert hij lachend de bijkomende frustratie. Dus nee, Frank van Empel heeft geen gaatje in zijn hoofd. Al zit dat er wel aan te komen. Over een paar dagen zet de chirurg de boor in zijn schedel om in de diepe hersenen elektroden aan te brengen. Met een kastje kunnen die van buitenaf zodanig worden getuned dat de tremoren, het trillen, en andere symptomen van de ziekte verdwijnen. Het heet DBS, Deep Brain Stimulation. Dat boekje, Parkinson Hotel, is in feite een dialoog tussen jou en je kwaal, die je Parkie noemt. Heb je dat altijd zo gezien? ,,Het is natuurlijk maar een literaire truc. Al ben ik het op de duur wel een beetje zo gaan zien. Franky is nooit de baas, want er zijn zoals in Goethe's Faust Zwei Seele in meiner Brust. Ik ben door Parkinson in feite een beetje schizofreen." Wanneer kreeg je te maken met de ziekte ? ,,Officieel heb ik het 'n jaar of tien. Maar veel eerder had ik last van iets wat leek op een muisarm. Ik dacht: ik heb gewoon te veel geschreven, die arm moet rust hebben. De neuroloog in Den Bosch gooide het op dystonie, een overspannen zenuw. Daar kwam een hele periode achteraan van spuiten met botox, fysiotherapie, tactiele stimulatie, acupunctuur. Alles hielp een beetje, en even. Ik was te jong voor Parkinson, vond hij. Tachtig procent van de patiënten is tachtig jaar of ouder, dus dat kon het niet zijn." Maar? ,,Ik zat in een Franse skilift op 2000 meter hoogte toen ik aan de praat raakte met Chris van der Linden, een Nederlandse neuroloog in Gent. Wat hij me beschreef over Parkinson kwam me bekend voor. Ik deed tests en het klopte. De verschijnselen namen ook toe, bij mijn andere hand en over mijn hele lichaam. Je gaat steeds moeilijker eten en lopen. Je krijgt last van depressies met vlagen van paranoia. Je gaat er niet aan dood, maar het kost je enorm veel energie. Wat me vooral frustreerde was dat ik op zeker moment niet meer kon schrijven. Je hebt een heleboel in je hoofd, maar je kunt het niet wegzetten." En medicijnen hielpen niet? ,,Voor je het weet zit je aan 24 pillen per dag, daar word je knettergek van, je krijgt allerlei bijverschijnselen. Ik weiger op uur en tijd pillen in te nemen. Je lichaam gaat daar aan wennen en wil op zeker moment niet anders meer. Ik gebruik nu drieënhalve pil per dag. De neuroloog vindt dat prima. Je moet doen wat goed is voor jou, zegt hij. Daarom experimenteer ik ook met oplossingen. Ik geloof in neuroplasticiteit, het vermogen van hersencellen om taken over te nemen van cellen die het niet meer doen. Ook bij mensen met een hersenbloeding zie je dat ze na jaren van oefenen weer dingen kunnen die waren weggevallen. Praten of lopen." Maar jij wordt niet beter. ,,Het vervelende van Parkinson is dat het progressief is. Het is een strijd die je nooit kunt winnen. Het is net Edgar Davids vroeger bij Ajax: je kon hem wel passeren, maar dan stond-ie toch weer voor je. Toch werd heel lang gedacht dat ik de zeldzame, niet-progressieve vorm had. En dat komt doordat ik heel actief ben. Ik voetbal, ik lees en studeer, speel gitaar. Ik doe aan nordic-walking. Dat dwingt me om rechtop te lopen, en de hele dag erna zit ik rechtop, ben ik vrolijker en alerter. Zo is het ook met onverwachte, positieve gebeurtenissen. Die geven je een stoot dopamine, gelukshormoon, en stimuleren het herstel van de hersencellen. Ze maken me wakker en ik raak voor even mijn trillingen kwijt. In het zicht van de operatie ben ik nu wat minder actief, en dan merk je meteen dat de symptomen verergeren." Voetballen, zei je? Kom nou. ,,Ja echt, dat doe ik nog steeds. Met een wild kluppie, elke zondagochtend bij de Zuiderplas in Den Bosch. We mogen de sportvelden gebruiken van het Sint-Janslyceum. Ik ben meestal keeper, want ik heb een vrij snelle reactie. Dat is een bijzonder symptoom van Parkinson, dat je een katachtige reflex hebt. Mensen kunnen dat maar moeilijk geloven." Dan kun je zeker ook nog autorijden? ,,Ja hoor, al trek ik wel steeds een beetje naar rechts. Daar moet ik op letten. Dansen doe ik ook heel graag. De neuroloog, Chris, is een vriend van ons geworden, het klikt gewoon. Hij is jonger, dus ik geef hem lessen in het leven, en hij geeft me lessen in neurologie. Zo waren we een keer bij hem op bezoek en toen ging ik dansen. Maar ik dans natuurlijk als een pinguin. Chris ging spontaan meedoen, en zo kreeg je een soort André van Duin-dansje. Doe-de-doe-doe-doe, stonden we daar. Dat was lachen." Je strijdt voor behoud van je identiteit, schreef je. Wat bedoel je daarmee? ,,Je hebt een bepaald zelfbeeld. Op een gegeven moment klopt dat niet meer. Ik merkte dat ik minder opdrachten kreeg van de provincie. Je ziet toch dat ze daar gaan denken: hoe komt hij over bij degene die hij moet interviewen? Maar positieve veranderingen zie je ook. Mensen reageren opener en zorgzamer als ze weten wat jou mankeert. Als ik bij de Gamma sta te tobben om een doos te pakken, kijken ze me raar aan. Maar leg ik uit dat ik Parkinson heb, dan klimmen ze met z'n drieën voor me in het rek." Je stond bekend als een hanige, arrogante reporter die liefst elke dag de voorpagina volschreef. Hoe zie je jezelf nu? ,,Ik ben nu veel milder. In dat opzicht is Parkinson een bewustwordingstraject, je wordt er niet alleen maar slechter van. Toen ik in Den Haag zat voor NRC was ik wild. Ik liep alle ministeries binnen, afspraak of geen afspraak, ik kende alle secretaresses goed. Zo'n persconferentie van de minister-president op vrijdagavond was strontvervelend. Je zocht dan naar nieuws, belde wat rond. Zo kreeg ik 'n topambtenaar die iets verklapte uit een nota van minister Melkert van Sociale Zaken. Dat werd dan de opening van de krant op zaterdag. En omdat Melkert daar weer verontwaardigd op reageerde, had ik er maandag wéér een. Een mooi spel was dat." Hoe reageert je gezin op je ziekte? ,,Als journalist was ik een activist, en dat ben ik met Parkinson ook. Ik leg me er niet bij neer. Daarbij kan ik ook koppig en verwijtend zijn. De neuroloog heeft ons geleerd dat dit een symptoom is van de kwaal, van Parkie, en niet van Franky. Maar degenen die het dichtst bij me staan krijgen hierdoor wel de klappen. Terwijl het me al moeilijk lijkt om te houden van iemand die krom loopt en bibbert en zevert. Je sexappeal krijgt een hevige knauw he. Zonder Caro had ik het zeker niet gered. Dan had ik veel in de kroeg gehangen denk ik. Samen proberen we de morele ineenstorting, de kladderadatsch te voorkomen. We zijn inmiddels kampioenen in het-samen-weer-goedmaken." En dan nu die operatie. Wat gebeurt er dan met je? ,,Pillen, dat is maar chemie. Nu maken ze een elektrische man van me. Het is zo dat alles in je lichaam trilt, ook als je niks mankeert; je lever, je maag, je darmen, allemaal trillen ze met een bepaalde frequentie. Met Deep Brain Stimulation krijg je elektroden in je hoofd die met een pacemaker verbonden zijn. De vonkjes regelen een bepaald ritme, een trillingsfrequentie. De omgeving neemt die over. En daardoor vallen de symptomen weg. Maar waarom het écht werkt weet niemand." Waarom heb je niet eerder besloten om die operatie te ondergaan? ,,Vijf jaar geleden raadde Chris van der Linden het me al aan. Maar ik vond het te eng om een gat in mijn kop te krijgen, een draadje langs mijn oor en een pacemaker. Nu denk ik: ik word 61, als ik 70 ben hoef ik het niet meer te laten doen. Die draad vind ik nog steeds eng, maar de chirurg zegt dat het net zo simpel is als een schoenveter indoen. Je krijgt een afstandbediening waarmee de neuroloog twaalfhonderd varianten kan kiezen. Daarom moet ik een tijdje in Gent blijven, zodat ze dat goed kunnen inregelen. Daarna is het vooral thuis uitvechten wie de zapper krijgt. En kijken wat er gebeurt als ik mijn elektrische gitaar pak..." Hoe ziet je leven er straks uit? ,,Ik denk dat ik er een kick van krijg. We gaan reizen - we hebben een plan om van Vught naar Zuid-Afrika te trekken per openbaar vervoer. Verder heb ik zo'n droom: een echt Parkinson Hotel. Je spreekt met een heleboel Parkies samen af in een hotel en bedenkt activiteiten waar je samen baat bij hebt. Daaromheen een kring experts: neurologen, fysiotherapeuten, dansleraren. Maar vooral hoop ik weer als een jonge god te gaan schrijven. Schrijven als een gek. Vertellen wat ik weet over Parkinson: als je je gedachten verandert, verander je ook je gedrag. Ik heb een groot publiek, ha: alle bejaardentehuizen!"ElsevierRecensie door Servaas van der Laanlf jaar geleden kreeg oud-Elsevier-journalist Frank van Empel (60) te horen dat hij Parkinson had. In het boek Parkinson Hotel vertelt hij over deze destructieve gast in zijn lichaam. Van Empel was in 2004 op skivakantie in het Franse Courchevel toen hij voor het eerst van zijn ziekte hoorde. Toen hij de skilift uitstapte zei een man: 'meneer, u heeft Parkinson'. Na het doen van een paar tests in de sneeuw bleef de man stellig: 'Het is absoluut Parkinson'. Die man was geen huis-tuin-en-keukenspecialist, maar neuroloog Chris van der Linden. Van Empel ging bij hem langs in Gent waar de diagnose inderdaad werd bevestigd. De twee zouden in de loop der jaren goede vrienden worden. Klachten Terugkijkend zegt Van Empel dat hij als Elsevier-redacteur eind jaren tachtig al klachten had. 'Ik kreeg een stijve arm, maar dacht dat het van het typen kwam. Arendo (Joustra red.) zei altijd dat ik sneller kon typen dan god kon lezen'. Naar mate de ziekte vorderde, werd het typen steeds lastiger, maar dat betekende niet dat de journalist Van Empel stopte met schrijven. Want naast studeren - Van Empel promoveerde in 2012 -, sporten - dankzij de Parkinson haalt hij als voetbalkeeper de ballen met katachtige reflexen uit het doel - en gitaarspelen schrijft Van Empel nog steeds boeken met behulp van een spraakcomputer. Ongenode gast In Parkinson Hotel, het boek dat hij zaterdagavond in zijn huis in Vught presenteert, vertelt hij de dialoog tussen Franky en Parkie. Franky is de eigenaar van het hotel terwijl Parkie de 'ongenode, geniepige' gast is die er alles aan doet om Franky uit zijn evenwicht te duwen. 'Je moet zien te voorkomen dat Parkie je dag overneemt. Want naast de trillingen krijg je met Parkinson ook te maken met depressies. Als ik zo'n depressie voel aankomen, moet ik snel aan leuke dingen denken. Als dat niet lukt dan verdwijn ik achter een glazen wand en maak ik anderen continu verwijten. Dat kan gerust een halve dag duren. Mijn omgeving weet gelukkig dat ik dat niet ben, maar Parkie.' Strijd tegen Parkie In het boekje vertelt Van Empel hoe hij 'Parkie' voortdurend de pas probeert af te snijden. Dat doet hij zo min mogelijk met medicijnen, maar door juist z'n hersenen te blijven gebruiken. Van Empel gelooft in 'hersenplasticiteit', het vermogen van hersenen om nieuwe verbindingen te maken waar de oude verbroken zijn. Maar omdat Parkinson het maken van nieuwe verbindingen toch vaak te snel af is, ondergaat Van Empel over twee weken een zogenaamde 'Deep Brain Stimulation-operatie'. Er worden dan elektroden in de diepe hersenen geplaatst die het lichaam als een soort 'pacemaker' een vast ritme moeten geven waardoor de trillingen afnemen. Journalist Voor Van Empel is deze techniek niet alleen een mogelijkheid om zijn eigen leven te verbeteren, ook als journalist vindt hij de materie interessant: 'Met deze techniek loopt Parkinson voor op andere hersenaandoeningen zoals MS. Volgens neurologen moet de Deep Brain Stimulation ook werken tegen andere verstoringen in de hersenen. Je moet dan alleen de elektroden op andere plaatsen inbrengen. Best interessant, misschien moet je daar eens een artikel over schrijven.'

€ 4,00
Parkinson Hotel - E-book

Dialoog van een man met zijn ongenode gast De ziekte van Parkinson is een oorlog. Overal strijden mensen met deze kwaal voor het behoud van hun identiteit. Door naar jezelf te luisteren en te experimenteren met oplossingen, kun je zicht krijgen op de krachten die je gestel ondermijnen. Om Parkinson Hotel te verlossen van de destructieve gast moeten we negatieve krachten neutraliseren, anders richten en ombuigen, redeneert Frank van Empel. Hij voert hiertoe een felle dialoog met zijn ongenode gast: Parkie. Zet de hoteleigenaar de gast buiten, of steekt de gast het hotel in brand?

€ 16,50
Reconsidering Utopia

Joop van Hezik brings philosophy to life, in more ways than one. He shows that the ideology of 'economic growth' is the basis of our modern societies and economies, and even of our sustainable development policies. In this ideology people and nature seem to be merely instruments for economic growth. This results in destruction and the failure of sustainable development policies at all geographical levels. As Van Hezik clearly demonstrates, we need utopian thinking to reflect on the real values of life on earth. So-called poor local communities in the Philippines have found ways to pursue their own utopia, based on respect for people and nature. Does the rest of the world have the guts to follow their example? Rob Wolters, Executive Director ECNC-European Centre for Nature Conservation

€ 4,95
Reconsidering Utopia - E-book

Joop van Hezik brings philosophy to life, in more ways than one. He shows that the ideology of `economic growth is the basis of our modern societies and economies, and even of our sustainable development policies. In this ideology people and nature seem to be merely instruments for economic growth. This results in destruction and the failure of sustainable development policies at all geographical levels. As Van Hezik clearly demonstrates, we need utopian thinking to reflect on the real values of life on earth. So-called poor local communities in the Philippines have found ways to pursue their own utopia, based on respect for people and nature. Does the rest of the world have the guts to follow their example? Rob Wolters, Executive Director ECNC-European Centre for Nature Conservation

€ 16,50
Herwaardering van de Utopie

Utopisch denken is gevaarlijk, maar vooral ook noodzakelijk, concludeert Joop van Hezik in zijn zoektocht naar duurzame ontwikkeling. Hij neemt ons mee langs utopische denkbeelden, via internationale conferenties die steeds opnieuw mislukken, naar het zogenoemde ontwikkelingsland de Filippijnen. De mens zal de bestaande groei-ideologie die ten grondslag ligt aan de huidige crisis in ons industrieelkapitalistische bestel dienen te doorbreken. Daarvoor is een nieuwe utopie nodig, een nieuw utopisch verhaal. Joop schetst de elementen van zijn Utopia. Dit is een Utopia dat zodra het bereikt dreigt te worden, steeds opnieuw plaatsmaakt voor een ander utopisch verhaal. De Filippijnse eilanden zijn hierbij metafoor, droom, nachtmerrie en continue inspiratiebron.

€ 4,95
Herwaardering van de utopie - E-book

Utopisch denken is gevaarlijk, maar vooral ook noodzakelijk, concludeert Joop van Hezik in zijn zoektocht naar duurzame ontwikkeling. Hij neemt ons mee langs utopische denkbeelden, via internationale conferenties die steeds opnieuw mislukken, naar het zogenoemde ontwikkelingsland de Filippijnen. De mens zal de bestaande groei-ideologie die ten grondslag ligt aan de huidige crisis in ons industrieelkapitalistische bestel dienen te doorbreken. Daarvoor is een nieuwe utopie nodig, een nieuw utopisch verhaal. Joop schetst de elementen van zijn Utopia. Dit is een Utopia dat zodra het bereikt dreigt te worden, steeds opnieuw plaats maakt voor een nieuw utopisch verhaal. De Filippijnse eilanden zijn hierbij metafoor, droom, nachtmerrie en continue inspiratiebron.

€ 34,00
Jes!

JES! Towards a Joint Effort Society shows how decisionmaking, behaviour and institutionalization / technology can contribute to a rising level of wellbeing for all people.It also describes how to create a new political engagement model, the joint effort society.The approach that leads towards a joint effort society is called ecolution. It involves a transition towards a higher ecological, economic, social and psychological level that takes the wellbeing of 7 billion people into account each time we act. The theory of ecolution offers a new conceptual framework, toolbox and method in the form of a dynamic matrix. It supports growing awareness and inspires to different thinking and acting.JES! is the English follow-up of Allemaal Winnen, duurzame regionale ontwikkeling (Ecolutie)